venom

Przycięło mnie.

W piątek wieczorem niespodziewanie wiadomość od Anny.

Żółta koperta.

Nie dotykam jej przez kilka minut. Ze zdziwieniem przyglądam się własnej obojętności.

Wisceralnie wzrusza mnie jak ostatnia wiadomość w panoramie o utalentowanym skrzypku.

Nie oczekuję, nie spodziewam się, nie boję się.

Obojętność?

Za rękę prowadzi mnie.

Włączam bo mruga.

Czytam bo pisze.

I miałem to nawet wkleić tutaj. Ale to mój blog, moje podwórko.

I ja tu bluzgam.

Godzinę.

Dużo wulgaryzmów, generalnie bez dawnego polotu.

Żałosna prób wzbudzenia zazdrości przy użyciu argumentów randkowych.

Że z tęsknoty?

Nie znacie jej.

Masz we mnie wroga, pamiętaj o tym

Ćfoku

…

Tylko nie mów tego mi, nigdy nie mów tego że

Nie piszę nic.

Z delikatnie sadystycznym uśmieszkiem.

Skądinąd nie mając ochoty

Myśle o tym bo nie mam o czym.

Poniedziałek…

Nie mogę przestać…