nigdy-i-nigdzie

Podzielę się tu pewną moją prywatną rozterką, bo właśnie o tym intensywnie myślę, a najlepiej jest pisać o tym co się myśli, bo inaczej coś bezmyślnego może wyjść na przykład. Otóż nie wiem czy zmienić swoje życie. Tak, zdaje sobie sprawę, że to brzmi jak nagłówek Strażnicy, pozwólcie sobie jednak wytłumaczyć, co uczynię na ulubionym swoim przykładzie czyli Annie.

Ona to właśnie była swego czasu motorem pierwszej poważnej zmiany w moim życiu. Motorem brzmi tragicznie, zaraz, bohaterem, nie, też nie, źródłem? Powodem? Brzmi jakbym opisywał obwód elektryczny. Uderzmy w wyższe tony! Zeit geist! Heglowski duch czasu! Ten, który się nie urodził lecz przyniósł go czas w kołysce okoliczności. Ten, który przychodzi i zmienia. Którego trzeba by wymyślić gdyby nie istniał. Kopernik! Napoleon! Hitler! Ania!

Trochę się uniosłem. Już wszystko w normie. Sto dwadzieście na osiemdziesiąt. Siedze na ławce, rynek w Manchesterze. Właśnie włączyli fontanny. Gołąb.

No więc życie i zmiany. Pomijając kilka filozoficznych napalmów w rodzaju ale czy my w ogóle istniejemy posiadam ogólne poczucie sprawstwa. To zaś poczucie każe nam planować i planujemy niczym Polski Ludowej budowniczowie, a im starsi jesteśmy tym odleglej planujemy, dochodząc do planu kolonizacji marsa w rejonie czterdziestki.

Planowałem i ja. Wychodząc z pewnego podejrzanego założenia iż jest to moje życie i mam prawo itede itepe na drugim roku postanowiłem zostać lekarzem. Bo jedyne co lubiłem w psychologii zaczynało się od przedrostka bio. Bo psychoanaliza wydawała mi się gorsza niż bolszewizm. Bo potrafiłem wymienić większość neurotransmiterów, wiedziałem gdzie leży most lecz nie mogłem pojąć co to jest ego. I tak dalej.

Gdy zmienia się swoje życie wszyscy nagle są tym przejęci, a nawet zmartwieni poza tymi, których to oczywiście gówno obchodzi. Zdecydowany i twardy jednak byłem i uściskałem w myślach znajomych gdyż do innego miasta się wybierałem, zapisałem na minimalną ilość kursów na trzecim roku, zakupiłem ogromną górę książek Pazdry i innych. Jak również z górą licealistów na kurs przygotowawczy się zapisałem.

Pozostało najgorsze. Jak też mianowicie oświadczyć mojej rodzicielce iż zmieniam swoje życie. Co w jej uszach musiało brzmieć następująco – kochana mamo, czy możesz utrzymywać mnie jeszcze przez kolejne sześć lat? Jako, że miałem już jednego magistra i to psychologia w zasadzie była już kaprysem rozumiecie o jak delikatnej kwestii mówię. W historii świata tak wiele już przecież wspaniałych inicjatyw musiało zostać zawieszonych na kołek z powodu odmowy powyższego. W pewnym telewizyjnym komentarzu dotyczącym niejakiego bruLionu usłyszałem iż odejście tuzów tej literackiej instytucji wiązało się w pewnej ilości przypadków z faktem iż rodzice nie mogli po prostu ich już dłużej utrzymywać.

A jednak. A jednak tym razem prześlizgnąłem się jeszcze przez sieć prozy i egzystencji i olśniony wspaniałomyślnością rodziny, choć pełen wyrzutów sumienia, wypłynąłem na przestwór planów, zmian i marzeń. Rozpoczął się psychologii rok trzeci, ktory to jednak dotyczył mnie tylko formalnie gdyż cały byłem już medyczny i w białych fartuchach zakochany i za każdą karetką się oglądałem, a w nocy tajemniczy świat wieloszczetów i innych biocenoz zgłębiałem, a derkacze raźno grały w zroszonej poranną rosą trawie co żołnierze za dobry znak poczytywali sobie.

Tym razem jednak derkacze nie przewidziały wszystkiego. Ani. Czy jest jeszcze coś czego nie napisałem o naszym spotkaniu. Wydaje mi się, że tak wiele, ale mam przecież całą resztę czasu by o tym napisać. Pamiętam jak zagubiony natknąłem się  wtedy na jednego znajomka i bardzo potrzebując rozmowy oświadczyłem mu, że choć wiem, że to głupio brzmi to chyba się zakochałem. Jego zaś mina świadczyła, że nie wie czy lecieć po wódkę czy rozpocząć sztuczne oddychanie.

Pamiętam, że w pewien sposób bawiła mnie myśl w ogromie mej megalomanii, iż oto psychologia składa mi w ofierze to prześliczne, niewinne jagniątko by przebłagać moją zmiane decyzji. Ostatnie kuszenie. Fakt iż miało różki, ogonek i kopytka nie dał mi w niczym do myślenia, że mam do czynienia z zupełnie nie jagnięcym gatunkiem, zaś przedstawicielem baraniny mam okazać się ja. Tymczasem jednak wciąż uczyłem się by doktorem zostać, wciąż nie z nią byłem lecz z kimś innym, a zasiadając przed kolejnym testem zatrzymywałem się zawsze przy odpowiedzi a) gdyż odpowiedź a choćby nie wiem co wydawała mi się poprawna choć nic z planowaniem nie miała wspólnego i zaraz listy do niej wiersze słowa zaczynałem pisać.

Nie zdałem na medycynę i choć brakło mi tyle punktów z ilu liter składa się jej imię żadne odwałania i wieczorowe nie były mi w głowie. Rozstałem się też z kimś z kim przez pięć lat byłem, a ona wróciła z Irlandii i spotkaliśmy się wieczorem na tym nieczynnym pasie startowym na jej osiedlu i powiedziałem cześć, teraz jestem cały twój i wiele się miało jeszcze wydarzyć, ale wtedy po prostu się przytuliliśmy na jakoś tak długo. Aha, i zainteresowałem się psychoanalizą.

Miałem napisać o swojej aktulnej rozterce. Ale doprawdy, ile można pisać.

Nic

co wycznialiśmy  nie wydaje mi się szczególnie dojrzałe, szczególnie mądre. Z oczywistych przyczyn moje własne postępowanie oceniam jako bardziej gówniarskie niż jej gdyż własne motywy mam wątpliwą przyjemność oglądać bez makijażu.

Przykład.

Spośród mężczyzn wokół niej najbardziej nie znoszę hrabiego i Wernera. Nie żebym któregokolwiek znał, ale to przecież zbędne by nie lubić. Hrabia był pierwszym poważnym zauroczeniem Ani. Zauroczył na tyle silnie iż przeoczyła fakt iż ma dziewczynę. Okazjonalne wizyty w kinie we troje budziły w niej niepokój i refleksje w rodzaju co ja tutaj robie podczas gdy hrabia udowadniał swojej dziewczynie iż w kwestii zwiazków istnieją alternatywy.

I mimo, że

Jestem zazdrosny gdy wspominając go mówi, że był przystojny trochę, po czym robi krótką pauzę, uśmiecha się do siebie i dodaje, ze trochę bardzo. I mimo, że gdy go raz zobaczyła w sklepie odniosłem wrażenie, że zaraz pomyli drzwi do lodówki z wyjściem to nic to nie znaczy w porównaniu z irytacją jaką przeżywam gdy myślę do czego ja używal gdy była cała jego.

Werner.

Nie muszę wiele tłumaczyć . Rozstaliśmy się, minął może miesiąc i wylądowała z nim w łóżku. I bardzo proszę mi tu bez karty praw człowieka i obywatela i że wolna była bo ja ją do sądu za to nie pozywam. Boli.

Jasne?

I może nawet gdzieś i kiedyś w przypływie uczciwości przyznaję jej prawo do takiej terapii po mnie na jaką tylko ma ochotę, ale niajak nie mogę spokojnie mysleć o tym jak mowi do niej rozbawiony czy bedą czekać do piatej randki by pójść do łóżka. Ty glupi chuju

grzeczniej!

Znaczyła dla mnia wiele i nie są to puste słowa. Tak wiele iż nie potrafię zrozumieć tych, którzy otrzymawszy jej względy przeszli wobec nich jak obok ulotek rozdawanych na ulicy. I nic mnie tak nie wytrąca z równowagi jak to, że jej nie szanowali.

Prawda jak ładnie z mojej strony?

Ktoś powiedział kiedyś, że gdyby koty wygladały jak szczury wszyscy przekonali by się jaką mają podłą naturę. Myślę iż bardzo podobnie można postrzegać ludzką motywację. I, że za wszystkim co ślicznie szlachetne i wartości pełne pełznie małe i śliskie schowane jak cień za światłem. Bo to tak brzmi przecież unieść się na ten brak szacunku wobec niej i nie baczyć na siebie by zrozumieć

co mnie wkurwia.

Gdy jednak próbuję popatrzeć na siebie, co równie trudne jest jak polizanie własnego łokcia, to myślę, że cała ta moja irytacja to może tylko strach i zazdrość. Bo przy swoim uwielbieniu dla niej stałem się ciężki, ciężki jak oczekiwania do których może nie chciała stawać na palcach i ciężki jak rozczarowanie którego być może nie miała ochoty oglądać. O ileż lżejsze musiały wydać się jej te nie przykute do niej strachem przed rozstaniem oczy, o ileż lżejsze te słowa, które nie mogły się rozczarować bo przyszły rozczarowane i o ileż lżejsi ci ludzie, którym być może zazdroszczę kim choćby przez chwilę dla niej byli bo przecież łatwiej kochać lekkość niż ciężar, którym nie umiałem się nie stać.

Prawie miesiąc nie mam pojęcia co tu napisać. Dzieje się zbyt dużo. Już nie mieszkam w Leeds bo mieszkam w Manchesterze. Już nie pracuję jako ochroniarz bo pracuję jako steward. Już nie chodzę rano do supermarketu i nie stoję obok połki z whiskey (yeah!!!)  bo chodzę na lotnisko i uczę sie jak odpalić tratwę na 64 osoby. Nie robi to oczywiście wielkiej różnicy bo i tak nikt nie przeżyje, ale tego nie moge napisać, bo test wyboru i tylko krzyżyki stawiam. A gdy się postawi ich wystarczająco dużo w odpowiednich miejscach przyjeżdża managing director, pijemy szampana i jestem dumny jak paw i równie chyba prosty. Szampan, krótkie video z pięciu tygodni kursu i mała blaszka w klapie marynarki -tym mnie załatwili i już jestem nowym akolitą korporacji i samolot na tle chmur  za gardło mnie chwyta i zaraz chyba zagwizdam na dwóch palcach i złapię dyrektora za ramiona i węża zrobimy między krzesłami, ale poczucie prozaiczności każe mi się ograniczyć do uśmiechów bo właśnie grupowe zdjęcie robią i to przekonanie każe mi przypuszczać, że nie jestem osobowością dyssocjalną i nie jestem psychopatą to nie ja, między nią a mną to nie ja spierdoliłem nie mogę zaakceptować tej myśli w żaden sposób, że ja więc na wszeli wypadek pamiętam co złe żeby sobie to tak co czas pewien kosztować i zaraz splunąć z obrzydzeniem na ziemię w pełni przekonany co za syf czego nijak nie mogę jednak zapamiętać bo za chwilę znów kosztuję znów nieprzekonany i znów spluwam sobie na buty nic nie szkodzi ważne że jesteśmy młodzi i tak sobie radzę bo inaczej bym sobie nie poradził, ale to tak na marginesie bo wczoraj przypięli mi skrzydełka a w poniedziałek pierwszy lot i na Korfu lecę doprawdy dziwne.

W bardzo romantycznym okresie naszej znajomości z A, kiedy to słońce wschodziło gdy brałem ją za rękę, a noc zapadała gdy znikała w drzwiach autobusu, zapisaliśmy się wspólnie na zajęcia zwane psychopatologią. Jako, że wszyscy chcieli się dowiedzieć czegoś o prawdziwych świrach przedmiot ten cieszył się niegasnącą popularnością, grupy były przeładowane, a wszystkie lampy na suficie zajęte już na dziesięć minut przed zajęciami. Siłą rzeczy i alfabetu znaleźliśmy się z Anną w różnych grupach, z czym ja zamierzałem się pogodzić ona zaś nie. Zgodnie ze swoją podstawową taktyką faktów dokonanych wkroczyła Ania na moje zajęcia, usiadła ślicznie zaróżowiona obok, wzięliśmy się za ręce i zastygli w oczekiwaniu. Zajęcia prowadziła pewna bardzo egzaltowana pani doktor, regularnie zanudzając nas klasyfikacjami chorób i wyskakując też czasem znienacka z jakimś najświeższym odkryciem o naturze plemników co zawsze ożywiało atmosferę. Sprawdziwszy zaś ówczas listę obecności zapytała czy kogoś pominęła na co Anna dzielnie powstała i stwierdziła że owszem ją po czym przedstawiła się i miałem wrażenie, że mało brakuje a dodała by jeszcze gott mit uns. Pani doktor uśmiechnęła się ciepło i spytała ją czy na pewno jest z tej grupy. Widząc zaś że wjazd na bezczela nie przechodzi pełnym zirytowanej desperacji głosem Ania oświadczyła iż jej nazwisko jest na R a tu wszyscy są na D, E i F więc chyba nie. Zapadła cisza. Pani doktor przybrała minę szacownej damy, której właśnie express przyśpieszony przeleciał 2 cm przed nosem i która bardzo stara się nie zauważyć iż brakuje połowy parasolki. Zatem będzie musiała pani chyba wrócić do własnej grupy – ciągle w miarę spokojnie wyartykułowała pani doktor kiedy już odzyskała mowę. Totalnie zaś zdruzgotana niepowodzeniem całego planu, wobec czego wszelkie konwenanse straciły sens, Anna usiadła ciężko na krześle ze słowami no zobaczymy, zobaczymy...

Nie nazywałem tego bezczelnością. Czasem nazywałem to odwagą. Czasem asertywnością. Czasem autonomią a czasem psychopatią. Czasem kochałem, czasem nienawidziłem. Często podziwiałem. Postrzegałem ją jako kogoś w stanie permanentnej rebelii nie wobec nauczycieli jednak, nie wobec mamy czy dyskryminacji kobiet lecz wobec wszystkich i wszystkiego co w jakikolwiek sposób wiązało się w system i ręce jej myśli wiązało. Zegarków, przepisów kucharskich, wytartych ścieżek i dopiętych guzików. Zasad, zasad i jeszcze raz zasad z fizyką włącznie chyba bo przecież ten kto wymyślił grawitację zabronił nam latać.

Nie było to wojna oficjalna i nie walczyła Ania z wiatrakami. W swoich pomarańczowych sztruksach przemykała przez wszystkie trybiki systemu z gracją i bez śladu i tylko czasem zostawało gdzieś ziarenko piasku, a słysząc jak chrzęści za jej plecami Ania uśmiechała się. Jak choćby wtedy gdy jako młoda adeptka sztuki dziennikarskiej odbywała staż w jednym z lokalnych dzienników. Przyglądając się pracy prawdziwych redaktorów parzyła herbatę i czekała na swoje pięć minut. Gdy wreszcie nadeszły Ania z wrodzoną sobie skrupulatnością zabrała się do pracy i w niczym nie umieszał jej zapału fakt iż pierwszy jej artykuł, który pójdzie ma dotyczyć otwarcia nowego skrzyżowania z sygnalizacją świetlną. Tak się ponoć złożyło iż wolny był tylko komputer naczelnego i na nim to też Anna napisała, skopiowała i jak twierdzi usunęła swe dzieło. Po chwile do maszyny zasiadł sam naczelny i nie minęło wiele gdy wybuchnął gromkim śmiechem. Przywołał do siebie najpierw zastępców potem kierowników i wreszcie całe kolegium po czym wszyscy zgodnie zarechotali. Wreszcie zawołano Annę. Sporym zaskoczeniem dla niej okazał się fakt iż swojego artykułu bynajmniej nie usunęła bo przecież nie mogło być zaskoczeniem to co sama napisała. A minowicie po wszystkich peanach o nowych możliwościach przejazdu przez osiedle i radości mieszkańców następowała krótka pointa – a wszystko chuj!