nigdy-i-nigdzie

“(...) She is struggle haired and carelessly dressed and has the deep shoulders of a mother-courtesan. She is alone in a big city of life, and Oliver has already appointed himself her guardian, protector and soul companion”

leCarre

"(…) próbą przekonania mężczyzn do kobiet, a potępieniem w czambuł całej płci odmiennej: „Posiadać, dominiować, wyssać, oto warunki na jakich jedynie mężczyzna decyduje się zaangażować. Chce być traktowanym i kochanym niczym Bóg. Posiąść. Zwyciężyć (tak mi się przynajmniej wydaje) i wtedy wyłącznie decydować".

Owszem jest George Sand osobą rozdartą. Ale przede wszystkim poszukującą. To drobne zdanie: „Byron wspaniały, czytałam raz, wtóry, przepiękne, nie dane mi było jednak ustalić czy on cokolwiek rozumie...”. Chopin jest dla niej „aniołem”, ale de Borgeua, który Chopina lekceważy, „Bogiem”. Jeden Musset...ale on właśnie ją rzucił i na złość jego pamięci związała się skandalicznie z kobietą. Powie ktoś, że to reakcje histerycznej baby. To by nawet pasowało do poziomu współczesnych nam intelektualnych dyskusji. Trzeba jednak wtedy znaleźć odpowiedź na drugie pytanie: dlaczego Chopin, Liszt, Delacroix...tak ogromnie byli nią zafascynowani? Wydaje mi się, ze nie ma innej odpowiedzi nad tą, że również wątpili. Wątpliwość była dla nich wszelako niewiernością, postmodernizmem avant la lettre. Nagle Georges Sand pokazywała im, ze wolno być zagubionym, nawet niekonsekwentnym, nie ma prawd wrodzonych – wolno nam.”

Stomma

„(...)Bez względu jaki poziom literatury reprezentuje „Historia O”, niezależnie od jej walorów lub ograniczeń jako pornografii, mamy tu do czynienia z pewnym paradoksem: tę skandalizującą powieść napisała kobieta, która prawie się nie malowała, nie nosiła biżuterii, ubierała się skromnie choć elegancko i wiodła spokojne życie intelektualistki w mieszkaniu które dzieliła z synem i ze swoimi rodzicami”

Geraldine Bell

„(...) she strechted out for her wineglass, sips delicately. I think that she looks fragile under the lamp. Perhaps that is why men come to her; perhaps they want to bed something they think they can break”

Leone Ross

Bez względu na to jak wiele napisałbym o tym co złego uczyniła pomiędzy nami Anna i ile z tego jest dla mnie mniej lub bardziej dosadnie wypowiedzianą deklaracją odejścia...

Bez względu na to, że odeszła

Musze dziś, choćby sam przed sobą, powiedzieć jasno. Nie chcę.

Nie potrafię powiedzieć jasno czemu.

Nie ma to wcale takiego jasnego związku z tym iż przespała się z innym mężczyzną. Piszę o tym w pierwszej kolejności gdyż ona zapewne uważa iż tak właśnie jest.

Nie ma to wcale jasnego związku z tym obojętnym chłodem, którym karmiła mnie gdy ruszyłem z pieczary zapolować na mamuta. Nic nowego pod słońcem – co mówię bez cienia sarkazmu.

Nie ma to wcale oczywistego związku z osłupieniem, w jakie, także i dziś, wprawia mnie wspomnienie tego jak potrafiła się mścić. Przede wszystkim jak długo potrafiła w tak bezwzględnym bezruchu czekać na okazję. Doskonale bolesną.

Wreszcie nie ma to nic wspólnego z tą obezwładniającą falą czułości jaka wciąż ogarnia mnie w chwili jakiejkolwiek bliskości z nią, choćby to słowa na monitorze były.

Nie potrafię jasno powiedzieć czemu.

Nie chcę. Odchodzę. Ja. Bez względu.

Odczuwam pewne zażenowanie pisząc to tutaj. Cały ten blog powstał wokół mojego uczucia do niej i ogarnia mnie jakiś wisceralny lęk przed bezsensem dalszego pisania bez niej.

Lecz nawet jeśli napisałbym, że kocham.

Nawet jeśli kocham.

Nie chcę.

To właśnie sprawia iż nie bardzo wierzę w to słowo.

Gdy przez nieskończone godziny stoję obok pełnej swetrów ze szkockiej wełny półki mijają mnie rozliczne małe dziewczynki. Z uwagi na mój dość idiotyczny mundur pojawiam się w ich polu widzenia jako obiekt równie niecodzienny jak, dajmy na to, Święty Mikołaj. Oglądany zatem jestem w skupieniu, uważnie, z pewną dozą ostrożności i bezgranicznym zaciekawieniem. Stoję wtedy nieruchomo jak sfinks i czasami znienacka przewracam oczami, co tylko potęguje zainteresowanie, gdyż okazuje się iż na dodatek jestem żywy.

Nie umiem opędzić się w tych chwilach od myśli iż sposób w jaki obserwują mnie cztero, pięcio czy sześciolatki tak bezgranicznie przypomina mi spojrzenie Anny.

To was zaskoczyło, co?

Jest to bardzo charakterystyczny rodzaj spojrzenia. W gruncie rzeczy nie posiada w sobie choćby cienia potocznie rozumianej kokieterii. Żadnego mrugania, wymachiwania rzęsami, spuszczonych niesmiało powiek, strzelania na boki czy zblazowanego fammefatalizmu jakkolwiek miałby się on objawiać. Uwodzicielskość była Annie równie obca jak makijaż i mini spódniczki.

Liczy się jednak skuteczność.

Czysta, bezczelna, wpatrzona w ciebie ciekawość. Za którą, gdy tylko upewniłem się iż właścicielka ma nie trzy lecz dwadzieścia trzy lata, poszedłbym choćby do piekła. Co też uczyniłem.

Skuteczność!

Nie tylko wszakże ja. Spojrzenie to przyciągało nieodmiennie wszelkiego sortu opiekunów, głosicieli i niepociumanych, obiecując im uległość, oddanie i bezgraniczny zachwyt, o które tak trudno w dzisiejszym świecie.

Szczególnie gdy jest się tylko człowiekiem.

W kolejce ustawiali się również wszyscy wydziałowi geje absolutnie przekonani iż to właśnie Annie jako pierwszej pragną wyjawić swój sekret i uczynić z niej swojego herolda. Na co Anna niezwykle chętnie przystawała, nie mogąc odmówić sobie towarzystwa mężczyzny, który choć przez chwile nie będzie zmuszał jej do bycia kobietą.

Mijając to spojrzenie na ulicy odnosiło się wrażenie iż obiega cie ono dookoła, staje ci na drodze i patrzy ci się prosto w nos.

Zainteresowanie.

Gdzieś po drodze gubiło się wszelkie serwisowe asy pierwszej odzywki nabierając absolutnego przekonania iż to co dziś leży ci na wątrobie jest dokładnie tym o czym Anna chce z tobą porozmawiać.

Mitologizuje? Ostatni raz widziałem ja na dworcu autobusowym w pewnym nudnym angielskim mieście. Spóźniłem się może wtedy 15 min. Gdy wszedłem do poczekalni zastałem ja przesłoniętą jakimś dwustokilowym wieprzem w kamizelce security i jego rzewną opowieści o zostawionej w Serbii ukochanej.

Moim zdaniem należy wznowić bombardowania Belgradu.

Adoptowałem

Mam dziecko

Sądziłem że będzie podobne do niej. Jest.

Że będzie tak samo ładne. Jest

Że tak samo mądre. Jest

Że będzie tak samo zwariowane. Jest

Że będę je kochał. Mimo wszystko

Jest identycznie

Że będę go miał dość tysiąc razy na dzień.

I nie oddam nigdy nikomu kilku sekund.

Jest.

Że będzie usypiać przy mnie wszędzie bezpieczne

A ja będę słuchał jak oddycha, spokojny

właśnie tak

Ale też

Że będę musiał pozwolić jej odejść

I wrócić

Inną

Nie ma tak?

- wziąłeś za mnie pewną odpowiedzialność, nie możesz mnie zostawić, nie wolno ci wypełniłeś mi wielką dziurę w sercu po moim ojcu, przestane oddychać słyszysz, cokolwiek bym uczyniła źle zrobisz zostawiając mnie nie bądź zatem idiotą ani skurwielem, kocham cie bardziej niż siebie!

cokolwiek 

Można faktycznie odnieść wrażenie iż to ja odszedłem.